| |
 |
5 desember om 13:16 |
| |
Ouderdom
Dat de dach komme sú, ston as un dukdalf boven water. Mar je wille ut foar je útskúve, nňch eventjes nyt onder ogen sien. En dan is dęr inenen dy akelech goëd bedoëlde sin ‘ wilt U hier ook zitten? ’ Ut overkwam mij gistermiddach op de teruchreis in un grňtfolle stoptrein. We waren ut majestieuze moaie stasjonsgebou ( ut fraaiste plakje fan dy stad ) fan Liwwarden nňch nyt iens út. De klok ston op 2 minúten over half ses. Un freeslek aardech meiske, met prachtech lang blond haar fan un jaar ňf twintech maakte al anstalten om fan har blauwe klapstoëltsje overend te kommen. Se binne der nňch bij’t soad jonge minsen dy’t fatsoën en hoflekheid in de bealech hewwe. Opstaan foar de ouderdom. Ik raasde ut súver út. “ Nee hoar ik bin nňch jong, laat mij mar staan!” Blykber un bitsje té entűsiast. Ut bloëdmoaie kyn glimlachte meewarech en je hoarden har denken ‘ kanst wel sęge mar bist un ouwe lul dy’t ut nyt wete wil.’ Bij Stasjon Noard stapte se út. Ik had poaten te min om op ut warme plak sitten te gaan. Ut laaste stukje naar Sneek Sentraal wú’k nňch lekker sitte. Ferrekte last fan de rechterknibbel.
Un dach later bin’k ferdomd ok nňch blij dat ut foetballen oulast is. Nou mar hope dat J. nyt teugen my seit: salle we fanmiddach un endsje te kuieren?! |
| |
