| |
 |
12 jannewary om 16:58 |
| |
MARKO kwam út Koastertille
Op 7 jannewary skreef ik un stukje over myn ouwe skoalskriften en ut skriëven met de kroantsjespen op de Eben Haëzerskoal. We dipten de pen dan in un inktpňtsje dat ouslúten wurdde deur un skúfke met de naam Marco der op. Teminsten ik skreef Marco, mar ut mut MARKO weze! Hoe't ik dat su weet? Ik kreech twee hele aardege mailtsjes dy't ik hier met toestemming públiseare mach. De digitale pňst is ' skreven ' deur Jaap Mulder út Ruurlo.
" Beste Henk van der Veer,
In uw dagboek van 7 januari j.l. over die "ouwe skriften" trof mij een aardig detail. U doopte de pen in een inktpotje afgesloten met een schuifdopje waarop Marco stond. Ik vind het knap dat je na zoveel jaren nog dat woord hebt onthouden en dat u het met een "c" schrijft is volkomen begrijpelijk. De juiste spelling is echter MARKO, genoemd naar de fabrikanten de gebroeders Van der Mark en Kooistra die in die tijd in Kootstertille een fabriek voor schoolmeubelen hadden. In latere jaren is het bedrijf verplaatst naar Veendam, waar het nu nog steeds, zij het in andere handen, onder dezelfde naam schoolmeubilair maakt. Ik kon het niet nalaten om te reageren omdat ik er in het begin van de jaren zestig een tijd heb gewerkt in een public relations funktie.
Met vriendelijke groet,
Jaap Mulder "
Ut tweede mailtsje fan de hear Mulder kreech ik gister, ok ut lezen mear as weard:
" Beste Henk,
Gisteren voor de scheerspiegel in de badkamer schiet me dat Marko inktpotje weer in de herinnering en dat blijft de hele dag door mijn geheugen rennen. Niet zo vreemd voor een 77- jarige lees maar eens de boeken van de Groninger geheugen psycholoog Douwe Draaisma. Bovendien ben ik geparenteerd aan de oprichters. Een van de twee gebroeders Van der Mark - zonen van een boerenknecht uit Warga - was mijn schoonvader. Eén van de twee andere firmanten, de broers Kooistra was hun zwager. Inmiddels is die hele generatie overleden.
Maar nu even terug naar dat inktpotje. Ik vermoed dat het was aangebracht in een twee persoons schoolbank met een groen gemoffeld buisstalen frame en plaatstalen boekenvak. Die zullen in de jaren vijftig zijn geleverd aan de Eben Haëzerschool in Sneek. Het schoolbestuur zal in de beslissingsfase ongetwijfeld een bezoek hebben gebracht aan de fabriek in Kootstertille. Daar zullen ze dan zijn ontvangen en rondgeleid door één van de beide Kooistra's, omke Tjisse, op zijn gele klompen, een pruim achter de wangen en in een van de zakken van zijn colbert het jampotje met deksel waarin hij overtollig tabakssap kwijt kon. De vertegenwoordiger die het schoolbestuur had meegenomen naar de fabriek, stond op scherp bij het verdelen van zijn aandacht tussen het verkoopproces en omke Tjisse. Als diens hand bewoog in de richting van zijn jaszak, moest het bestuur ijlings worden afgeleid om de consequenties van omke Tjisse's tabaksconsumptie aan het zicht te onttrekken. Mijn ademloze bewondering voor tempo en trefzekerheid van deze handeling was aan de vertegenwoordigers echter niet besteed. Hun stelselmatig aandringen op een andere presentatie heeft er slechts toe geleid dat de gele klompen werden vervangen door glimmend gepoetste schoenen. Maar zijn tabaksgebruik wenste hij niet te veranderen, kennelijk volgens de gedachte: wie rookt moet de as kwijt en wie pruimt moet het sap kwijt.
Tsja.
Met vriendelijke groet,
Jaap Mulder "
Kiek dat binne nňch us reaksy's dy't je met plezier leze en ok nňch us infňrmatyf binne. Mulder het gelyk at hij skriëft dat ut un tweesitsbankje was. In één fan myn fersen skriëf ik ok ' stief sittend in/unhouten bankje/met ut moaie meiske/Willy Weerts ( fers Eben Haëzer in ' Je mutte hore wie ut seit '). Ik hew ok nňch un ouwe inktfles, met inhoud, węr't de pňtsjes fan MARKO met fuld wurden. Hier hew ik mar eventjes un foto fan maakt.
|
| |
