| |
 |
26 febrewary om 19:49 |
| |
Amsterdam bliëft ferrassen
Sukrekt teruch fan twee dagen Amsterdam, de Groate Stad dy’t ferrassen bliëft. Diskear war de Negen Straatjes wear favoryt, ut Begijnehof, Dappermarkt en as klapper het TROPENMUSEUM. Wat un kleuurryk en fraai museum is dat. Ik was der nňch noait weest, mar ik bin laaiend entűsiast over dit museum. Der falt su’n ontsettend feul te besien, dat lukt simpelwech nyt in un paar uurkes. Op un gegeven moment binne je as un folsogen spoans fan al dat moais.
Nyt allienech de faste kolleksy’s binne ut besien mear as weard, ok de oversichtstentoanstelling fan de Indonesise kunstenaar Heri Dono het groate indruk op mij maakt. Wat un fameuse kunstenaar is dizze man. “ Met zijn schilderijen, beelden en installaties geeft hij een kritische en vaak humoristisch commentaar op actuele, politieke en maatschappelijke problemen in zijn land. Nooit eerder was een overzicht van zijn oeuvre in Nederland te zien ”, wurdt dizze tentoanstelling anprezen. Ut is dizze week foar ut laast dat de oversichtstentoanstelling nňch te sien is. We waren der dus moai op tiid bij…
Ferdere info dy’t ik over ut wrk fan dizze kunstenaar las staat hieronder:
Een eigen code
De manier waarop Dono lokale kunstvormen en volkstradities gebruikt in zijn werk, is verre van traditioneel. Door te verwijzen naar voor iedereen bekende beelden, bereikt hij zijn publiek op een directe manier. Zoals in het satirische kunstwerk Political clowns (zie foto), dat in 1999 de wereld over reisde. In deze installatie zijn vijftien enorme clownshoofden te zien die afhankelijk zijn van een infuus. De groteske hoofden vormen een directe verwijzing naar lokale kunst. Het beeld van de clown, een veelvoorkomend element in Dono’s kunst, verwijst naar de rol van de drie clowns Semar, Gareng, en Petruk uit traditionele wayangspelen. In deze spelen worden deze clowns worden vaak gebruikt om kritiek te uiten op sociale en politieke problemen.
Glocal artist
Dono kan met recht een glocal artist worden genoemd: een begrip waarin de woorden local en global samenkomen. Zijn beeldverhaal gaat over de veranderende Indonesische samenleving die niet losstaat van ontwikkelingen in de rest van de wereld. Dat beeldverhaal is voor een breed publiek bedoeld, het is weliswaar gecodeerd (want politici bekritiseren was in Indonesië lang een gevaarlijke activiteit), maar toch herkenbaar en begrijpelijk. Glocal art laat zien hoe locale bronnen in een tijd van globalisering voeding blijven bieden voor kunstenaars om iets te zeggen over de wereld om hen heen. Dono houdt niet van het onderscheid tussen high art en low art. Nooit kopieert hij traditionele kunst letterlijk, hij speelt met het beeldmateriaal in een eigen stijl die is beďnvloed door diverse Europese kunstenaars, zoals Matisse en Picasso, en door kunststromingen als Cobra, het nouveau réalisme en fluxus.
Mňrren nňch un blogje over Amsterdam |
| |
