| |
 |
1 november om 17:05 |
| |
Asylfersoek Mauro afwezen!
Wat al in de lijn fan ferwachtingen lach is fandaach dus bewaarheid wurden. Op 18 november wurdt Mauro Manuel 18 jaar en mut hij oans laan ferlaten. Syn asylfersoek is afwezen. De sogenaamde kritise CDA'ers Ad Koppejan en Kathleen Ferrier stemden ok teugen de moasy dy't minister Gerd Leers (Immigratie en Asiel) froech om gebrúk te maken fan syn befoegdheid un útsondering te maken foar Mauro. Ik fyn ut un BARBAARS beslút. Dizze jonge kan nyt helpe wat um overkomen is in syn earste 18 levensjaren. Hij wurdt slachtňffer fan wat 'groate' minsen um andeen hewwe. Dęrom hat Leers de haan over ut hart strike mutten. Spitechgenoech lope der nňch feul mear Mauro's in Nederlaan om.
In de LIMBURGER ston twee jaar leden ut fňlgende interview met Mauro en syn pleechmoeke. Dat interview nim ik hier integraal over:
Interview Mauro in de Limburger 2009
Mauro weet niet waarom,maar zijn ouders zetten hem als jochie van negen moederziel alleen op het vliegtuig naar Portugal. De eindbestemming was Nederland. „ Misschien dachten ze dat hier het geld aan de bomen groeit. Dat hij hier een betere toekomst zou hebben ”, gist pleegmoeder Anita Marijanovic. Mauro verliet Angola zeven jaar geleden als een dief in de nacht. Hij kon nog net afscheid nemen van zijn broertje en zusje, maar zijn vrienden wisten
van niets. „Het moest geheim blijven.” De illegale vluchteling verbleef een jaar bij zijn halfzus in Rotterdam, die hem adviseerde asiel aan te vragen.
Tot de uitspraak werd Mauro opgevangen door een pleeggezin: Hans Mandigers en Anita Marijanovic in Oostrum. Zij wisten dat het verblijf van korte duur zou zijn. Zeker toen Mauro tijdens het verhoor door de Immigratie- en Naturalisatie Dienst (IND) het bestaan en de verblijfplaats van zijn moeder verklapte. Anita: „Hij had beter kunnen liegen, maar ja, een manneke van negen...”
Hoe dan ook, de procedure werd gestart. Mauro ging naar de basisschool in Venray, waar hij Nederlands leerde spreken. Vlak voor hij naar de middelbare school zou gaan stelde de voogdijstichting voor minderjarige asielzoekers, Nidos, voor om hem naar zijn vaderland terug te laten keren.
Anita: „ Mauro vond het best en ook wij hadden er vrede mee; hij was tenslotte nog niet zo lang bij ons. ” De procedure duurde zo lang dat Mauro begon aan zijn vmbo-studie aan het Raayland College in Venray. Nidos oordeelde dat het beter was om die opleiding eerst af te ronden. Mauro raakte verknocht aan voetbalclub, vrienden, school en
vooral zijn pleegouders. Anita: „ Wij zijn ontzettend veel van hem gaan houden, en hij van ons. ” Maar steeds knaagde de onzekerheid. Hij was immers nog steeds illegaal in Nederland en elke dag kon de gevreesde brief op de deurmat vallen. Dat gebeurde op 4 juni 2007. De asielaanvraag was afgewezen, Mauro moest terug naar Angola. Hans en Anita, die de voogdij over hun pleegzoon hadden gekregen, trachtten de IND op andere gedachten te brengen. Tevergeefs. Uit angst Mauro te verliezen, wilden ze hem adopteren. Mauro stemde in, evenals zijn moeder. De rechtbank in Roermond verleende geen medewerking omdat ze niet overtuigd was dat dat in het belang van Mauro was.
Temeer omdat hij nog contact heeft met zijn moeder. Hans (48) en Anita (39) weigerden zich neer te leggen bij een afscheid van hun pleegzoon. Ze besloten een brief aan Justitie te schrijven en kregen vorige week antwoord van minister Ernst Hirsch Ballin. Hij kan zich voorstellen dat Mauro zich aan hen is gaan hechten en andersom, maar is van opvatting dat het besluit van de IND zorgvuldig is genomen. Ook hij wijst op het contact dat Mauro nog met zijn moeder heeft.
„ Ze belt me op mijn verjaardag om me te feliciteren.” „ De communicatie verloopt moeizaam omdat Mauro het Portugees verleerd is ”, vult Anita aan. Een dag later neemt de IND contact op met de pleegouders: vóór 1 september moet Mauro het land uit. „ Als wij meewerken aan de uitzetting van Mauro mag hij nog even hier blijven. Zo niet, dan wordt hij opgepakt en opgesloten, totdat hij wordt uitgezet. ”
Mauro: „ Mijn ouders zijn vreemden voor me. Ik beschouw Hans en Anita als mijn ouders. Ik spreek de taal niet. Ik denk dat ik ongelukkig word als ik terug moet naar Angola.”
Tranen springen in zijn ogen. „ Wellicht zijn we naďef geweest. We wisten vanaf het begin dat Mauro ooit weg moest. We zijn tenslotte maar pleegouders. Maar het duurde zo lang voordat een besluit werd genomen dat we ons gingen hechten aan Mauro en de hoop kregen dat hij kon blijven. Hij had als klein jongetje uitgezet kunnen worden, maar dat durfden ze niet. ”
|
| |
