| |
 |
26 desember om 18:35 |
| |
Myn liefde foar literatuur is begonnen op sundachskoal De Zaaier. En dan met name op ut kerstfeest fan de sundachskoal. Je kregen dęr op ut kerstfeest altyd un prachtech moai boek. Ik hew der un fers over skreven:
De Zaaier
op un suterege desemberdach
dangel ik de Westersingel over
tover ut kerstsprookje
in oans gebou fan
'Chris-laat-je-behangen'
foar ogen
de groate boom
met dúzend lichtjes
ut arme-in-de-sneeuw-ferdwaalde-jonkje-ferhaal
de gloeiendhete súkelademelk
na ouloop
fan ut feest
un púdsje fruit
plus koetsjereep
beare dat ut su moai was
en fanself
ut W.G. van de Hulstboek
met foarin ut plakplaatsje
fan sundachskoal
De Zaaier
dęr dan ferfolgens
in jannewary
lang sufeul kyndes
nyt mear naar toe gingen
In dy kerstboom saten dan echte kearskes, en onder de boom ston un emmer met water. Der naast un stňk met natte doeken der omheen wikkelt, der kon us un takje in braan fliege. De boeken fan Van de Hulst hew ik nňch. Pure nostalgy! Mar wat is dęr mis met? Ut foëlt gewoan lekker.
Wat ik mij nňch goëd herinner fan de Van de Hulstboeken dat der su'n soad leestekens in de tekst stonnen. 'Voetstapjes in de sneeuw', wat un titel! " Het was koud. Het was bitterkoud!"
Feartech jaar later lult Piet Paulusma allienech mar over un 'witte kerst', mar sneeuw? Ho mar! |
| |
