| |
 |
17 maart om 10:39 |
| |
Sneek vrijt met Ruth Jacott!!
‘ Quiet please, there’s a lady onstage’, is de titel van Ruth Jacott haar nieuwe show. Een ode aan alle vrouwen die alleen op het podium staan, waarbij de bühne een metafoor voor het leven is. Een overweldigende show van een vakvrouw die van de buitencategorie is, maar ook een lady die het publiek opvreet. Wie denkt dat het een stille avond wordt heeft het mis, het is een en al power en dynamiek. Albert uit Sneek weet er over mee te praten, hij was de geluksvogel die door Jacott letterlijk in de armen gesloten werd. En Albert sloot de diva in zijn armen, zoals Sneek haar in de armen sloot.
Ruth Jacott neemt van minuut 1 haar ( ! ) publiek mee langs de bijzondere momenten in haar leven en dat kan best tricky zijn: waar ligt de grens tussen privé en persoonlijk? Een uitglijder is zo gemaakt, maar Ruth Jacott blijft fier overeind. Openhartig over de haltes van emotie, haar scheiding van zanger en producer Humphrey Campbell. Gelukkig niet goedkoop, geen moddergevecht, en zeker geen theatrale toestanden. Het is puur wat de zangeres in deze show laat zien.
Een kijkje in de kleedkamer, die dan wel op het podium staat, zo begint de show. Uiterlijk vertoon, mooie kleren zijn belangrijk voor Ruth, maar tot op zekere hoogte. Er is een Ruth Jacott in haar gewone kloffie en een Ruth Jacott in glitterjurk die ze tot het laatste nummer bewaart. Eigenlijk zou je precies andersom verwachten, maar de diva is ook tegendraads. Dat begon vroeger al toen haar oma de vlechtjes in haar zwarte Surinaamse kroeshaar vlocht. Amper een stap buiten de deur haalde de kleine Ruth de strikjes er al weer uit.
Ruth vertelt over haar allereerste optreden in een Beverwijks café, waar een oom haar aankondigde als de nachtegaal van de familie. “ Een Surinaams kind doet wat haar wordt opgedragen ! ” Daar zong ze ‘ I don’t know how to love him ’, zuiver, overtuigend en vooral krachtig. Net zo als gisteravond. Daar in de kroeg in Beverwijk kreeg ze applaus van de familie en dat werkte verslavend, tot op de dag van vandaag.
Over verslaving gesproken, Ruth Jacott heeft nog een verslaving die ze deelt met veel vrouwen: schoenen! Na deze bekentenis ( ‘ schattepoepies…’ ) volgt ‘ These boots are made for walking ’ en zien we de superlady op verschillende klik-klak-hakke-schoenen over het podium lopen en dansen. Van haar blessure, ze brak vlak voor de premičre van deze show haar voet, is niets meer te merken. Jacott danst als een wervelwind over het podium, de energie spat eraf. Indrukwekkend allemaal.
Deze vrouw palmt het publiek , voor 80 % bestaande uit vrouwen (waarom toch? Elke gezonde kerel geniet toch van een vrouw met uitstraling als Ruth Jacott? ), helemaal in.
En dan is daar ineens Albert uit Sneek, die op rij twee zit. Ruth is op zoek naar liefde en wie weet vindt ze die wel in Sneek. Albert mag op het podium komen, mag dansen met Ruth! En hij doet het netjes, ingetogen zoals alleen Friezen ingetogen kunnen zijn. Netjes met de handen op de heupen van Ruth, die Albert vervolgens een beetje op gang helpt. De handen van Súdwesthoek Albert gaan naar het Surinaamse achterwerk van Ruth, de dames in de zaal gaan uit hun dak! De heren kijken met jaloerse blikken.
Juist de interactie met het publiek maakt deze muzikale show tot een happening. Maar het mooiste is haar stem, die oude oom van Ruth had gelijk. Een stem als een nachtegaal, een zeer krachtige nachtegaal. Sneek heeft er met volle teugen van genoten, zoals Ruth en haar achtkoppige live band genoten hebben van het Sneker theater! “ Wat mogen jullie gelukkig zijn met zo’n mooi theater! ”
Spiker op’e kop frou Jacott!
Foto's, op laatste foto na, van Jan Douwe Gorter |
| |
