 |
|
|
|
 |
|
|
|
| |
 |
2 april om 22:12 |
| |
21.37 uur:
‘Papa, dormis?’ Ja! Paus Johannes Paulus is waarlek doad. Hij hat niks met mij, Karol Wojtyla, hij kon mij nyt. Ik hem un bitsje, fan TV en radio, mar eigenlek telt dat nyt. Ik hew um één kear op syn balkòn fan de Sint Piter siën. Ut was in july 1979, hij was toen negen maanden paus. In de fleur fan syn leven. Ik hat toën òk nòch gyn gries haar, selfs nyt bij de slapen. Tussen dúzenden ‘pelgrims’ ston ik dêr op un stralende sundachmòrren op ut kolossale Sint Pitersplein. Nieuwskierech naar de dingen dy’t komme súden. Om twaalf uur was ut sufer, de deuren fan de balkònkamer gingen open en dêr ston un segenende Johannes Paulus II in fòl ornaat. En wat ik noait fan myself docht hat, gebeurde. Ik ston as un Kalviniste maloat pur sang te swaaien naar un man dy’t ik allienech fan de TV kon. Massahysteary? Stikeme bewondering dat wij allienech fan dy saaie dominees hadden? Ik weet ut nyt, mar ut maakte wel indruk op mij al dy wuivende en gúlende nontsjes en bloëdmoaie Italiaanse meiden dy’t foar de Poalse paus de reis naar Rome ondernomen hadden.
Later dy dach besocht ik de Sixtijnse Kapel en sach my dêr de ogen út, wat un skandalege rykdom an keunst. Dry weken naar myn besoek an Rome en de paus plòfte un groate envelòp op de deurmat. Un foto fan un segende paus met dêrop de kalligrafearde tekst inklusyf spellingsfoutsje:
“Heilige Vader,
Henk van der Veer
Ootmoedig neergeknield
Aan de voeten van Uwe
Heiligheid vragt om een een
Speciale
Apostolische Zegen “
En dan staat in ut Latyn dy segen, in orizjineel haanskrift (!) met de initialen fan Johannes Paulus II. Ik hew fandaach ut stòf ( ‘Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren!’) fan de lichteleke ferkleurde inlijste foto+ tekst oufeegd. Un soarte fan alternatieve kearskebrannerij.
|
| |
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
