| |
 |
11 november om 16:31 |
| |
Met Boudewijn watertrappele in un oseaan fan mankelikens
Tuurlek rolden de tranen mij over de wangen toen Boudewijn de Groot flak foar de pauze ut nummer Avond spesjaal foar ‘ Piety & haar man en familie ’ song! En ik was nyt de enige, der waren feul mear Snekers dy’t tňt op’e bonken raakt wurden met ut inwilligen fan dit fersoek:
“ Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken
en te hopen dat je licht het doet.
Laat buiten de stormwind nu maar razen in het donker
want binnen is het warm en licht en goed.
Hand in hand naar buiten kijken waar de regen valt.
Ik zie het vuur van hoop en twijfel in je ogen
en ik ken je diepste angst.
Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.”
Ut ene stukje tekst fan de groate tesksdichter Lennaert Nijgh wurdde even ondubbelsinnech persoanlek: WANT JE KUNT NIETS ZEKER WETEN EN ALLES GAAT VOORBIJ!
At je su’n fers dan dele magge met rúm 600 Snekers e.o. dan foëlt dat werklek as un warme sinken tobbe an, at je foar de earste kear na un sware perioade wear ut teater instappe.
Boudewijn de Groot nimt op indrukkende wize afskeid met syn ‘Vaarwel en misschien tot ziens ’- teatertournee. Uteraard gaat alles foarbij en niks is hier bliëvend, su Calvinistys bin ik wel omdat te beseffen, mar otternoaie ( om Francisca Batstra mar us te sitearen ! ) wat was dit un fantastys optreden.
Un waar earbetoan an Lennaert Nijgh is ok dit adieu-optreden. Alle groate hits passeare de revu, fol overgave songen en speuld deur Boudwijn en syn tňppers fan múzikanten.
Wat un hearlek relekste sfear weet de maestro te kreëren, dit is gyn flauwe prater, hier sit un man met levenservaring dy’t ferhalen over ut leven fertelt! Ferhalen dy’t der tňt doën, dit is gyn kitsch, dit is puur en deurleefd!
Wat un prachtege afskeidsliederen het dy Lennaerst Nijgh tňch skreven en wat weet Boudewijn de Groot dat op hast perfekte wize wear te geven deur syn karakteristieke warme stemgelúd.
Wat ok ontsettend moai en ontroerend hoe’t Boudewijn de Groot ok ut fers ‘ Christoffel ’ met syn soan Marcel brocht! Gyn toeters en bellen, nee rustech op ut poadium sitte, singe en speule! Fioliste Monique had un glaansrol bij ut fertolken fan ‘ Een meisje van zestien ’.
Su het ut altyd weest, fanaf ut begin in de Koalekit in Amsterdam-West toen ut allemaal begon, tňt gisteravend in ut ‘ theater dat mij een gevoel geeft of was ik in een klein familie-hotel en een jeugdherberg en dan daar ergens tussen in! Youp van’t Hek mag dan zeggen dat de architect van dit prachtige theater dronken was tijdens het ontwerpen, maar hij bepaalde wel welk kozijn en welke paal scheef kwamen te staan’ su komplimentearde de groatste troubadoer fan Nederlaan de Sneker skouburch! Na afloop fan ut konsert an de bar ( ‘ ik voel mij niet meer dan een ander ‘ ) nam Boudewijn de Groot alle tijd voor zijn fans en prees hij sich gelukkech om nňch altyd múzyk te maken. 'En de warmte die er hier in dit theater hangt, het contact met het publiek is toch wel heel bijzonder. En dat zeg ik echt niet overal...'
Ut kwam fan twee kanten! In mear as in één opsicht, ut was un GROOTse avend!
 |
| |
