| |
 |
17 febrewary om 17:46 |
| |
Un mňrren in de Spňrtskoal
Maandach- en donderdachmňrrens bin ik ferplicht in de Spňrtskoal, tegare met myn mantelsňrger K. Toen hij út syn aktieve werk stapte, kreech hij un abonnement foar de Spňrtskoal, dat su. Ut is foar eentsje dy’t revalideart, su as ik, wel belangryk om un stňk achter de deur te hewwen. Dat sundach- en woënsdachavens hewwe we fia de social media al even kontakt met mekaar dat ut de andere daachs wear weze mut.
Fanmňrren kwamen we mar moeisaam op gang, K. was gister naar ut foetbal in Amsterdam weest en ik sat nňch met de nasleep fan un fikse ferkoudheid. Earst koffy- en teedrinke dus! Krekt nadat we de earste slukjes had hadden stapte A. ( hij komt wél op de fyts!! ) de Spňrtskoal binnen: ‘ Bin jum nou al wear klaar? ’
Nyt moeilek over doën, mar gewoan sęge dat dy koffy-drinkerij in oans treningsskema staat, maklek sat. En K. en ik kanne oans met de moan altyd bęst ręde. A. siët ut lachend an en loopt deur: gyn tiid te ferliezen skynber.
Na de omklederij, ik met un hartslachmeter om ut kipeburst, op naar de lopende baan. Dęr gaan we 25 minúten los. Ondertussen fine we genoech tiid om fan alles en nňch wat over Sneek te bepraten, ut kost gyn enkele moeite. We siën allemaal bekenden an de apparaten in ut krachthonk. Bewondering fan oans kant foar al dy switkoppen. Wij switte noait… Ut is gyn annomen werk nou?
Nadat we halverwege de loopsessy de baan in un foarsichtege hellingspersentaazje setten hewwe, houwe we oans even stil. Dat duurt noait langer as dry minúten. Dat klein halfuurke is sumar foarbij, je merke amper dat je op ’e baan staan hewwe. Foar de tweede kear an de koffy en tee!
Sit der fanmňrren un frou an ut tafeltsje in ut AD te lezen. Helemaal allienech. Wij fine dat dan al gau sneu, dat we skúve an. Dach mefrou, dach hearen. En dan begint ut gesprek. Wij hore graach levensferhalen. Binnen no-time fertelt dizze frou. Dat su eigenlek nyt út Sneek komt, mar út Brabaan. Wij fine ut helemaal nyt erg. We prate wel Snekers teugen har. Je wille graach dat iemand hier su gau moogelek thús is.
De frou fertelt dat in 1994 har man overleden is. Stilte. Se fertelt dat 5 jaar leden un nieuwe (ge-) liefde in har leven komen is. Dy woant in de buurt fan Sneek. “ Wij liepen op een herfstmorgen over de camping. De ganzen vlogen laag. Toen pakte hij mij voorzichtig bij mijn hand beet. Ik kreeg een heel gek gevoel. Ben je al 65 jaar geweest en dan overkomt je zo iets. Sinds die tijd reis ik op en neer tussen Brabant en Friesland…”
Na ut ontroerende liefdesferhaal gaan we krachtoefeningen doën. K. op un roeimasine dy’t noait foarút komt en ik yts met leg-pressing & su. Ik fyn der gyn soademieter an, mar ja, ut skynt goëd foar de kútspieren te wezen. Ferfňlgens kuiere we even bij alle bekenden langs en gaan fia ut trapke wear richting lounge. ‘ Hestou ok sin an un friske? Ik traktear…’ Ut is allemaal bij de pries inbegrepen dat ik sęch ‘ doën mar un geel sapke…’
Fanmňrren staat der un ouwere man útgebreid foar de groate rúten fan de son te genieten. Hij slút de ogen en is súver in trans. Seit K. doadgemoedereard teugen de sonanbidder: ‘ Hewwe Jou je wel insmeard…? ’
Manman de tranen biggele mij over de wangen, su freesleke stom dy húmňr fan pensjonado K. De man siët op nňch om. Hij geniet op syn manier.
Ut fytsen dęrna is nňch mar un fluitje fan un sent.
At ik om un uur ňf halfeen wear thús bin, smyt ik de natte handdoek in de wasrúmte. Bovenop myn roze shirtsje, dat dęrdeur ok goëd nat wurdt.
At J. fanavend ut spul in de wasmasine goait sal se wear sęgen: “ Gôh, wat hasto wer switten net jonge! Goed datst nei de Sportskoalle giest…”
|
| |
