| |
 |
15 maart om 11:39 |
| |
Zolang ik leef eet ik gebak…
Krekt 40 is Julia Molendaar at sij de diagnose BORSTKANKER krijt. Nňch twee jaar, dan sú se har moeke overleve. Dy overleed toen se 42 jaar was an borstkanker. Of ut bij Julia ok su eindege sú, wist se nyt. Een ding wist Julia wel: se wú nyt nňch un kear de eensaamheid rondom kanker metmake. Dęrom beslút sij te gaan skriëven. Knikker-bladen foar family en frynden en late kollums in ut Friesch Dagblad.
Julia doët un boek ( laat anderen mar boekJE sęge ) open over kanker en de diepere levensfragen węrover wij ut nyt su maklek hewwe, mar dy in oans siel brane en oans koud en eensaam achter late skriëft Julia. Ut boek gaat over ut folle leven en over diepe delten, over ‘ gouddelven ’. Foto’s fan werkstukken en inspirasy om self an de slach te gaan illústreare de útgave.
Ik hew ut boek gister in één ruk útlezen en ut het groate indruk op mij maakt, omdat ut heel herkenber is. Nee, ik hew gyn kanker had, wel ( wie nyt trouwens ? ) fan dichtbij metmaakt hoe’n inpakt dizze rňtsykte het.
Ut sosjaal-emosjonele gebeuren rondom kanker komt helemaal foarbij in ut boek. Nyt op un swaarmoedege, mar f’ral op un earleke open manier. Fanút ut hart:
“ Manlief en ik kijken elkaar aan. Dus toch. Alle voorzorgsmaatregelen ten spijt. Bortskanker. Het zwaard van Damocles lijkt gevallen. En nu? Wat doe je na zo’n diagnose? Ik, altijd in voor een rondje kledingwinkels, weet het even niet. Koffie, zeg ik met een glimlach. Met gebak, voeg ik er aan toe. Want : ik leef nog. Mezelf gebak ontzeggen vanwege een nare diagnose gaat me te ver. Gebak eet ik sinds die dag vooral om het leven te gedenken. Een variant op ‘ ik denk, dus ik besta ’. Ik heb nog nooit zoveel gebak gegeten als in de afgelopen vijf jaar. ”
Dit boek ferdiënt feul mear andacht as ut tňt nou toe had het! Ut boek is ferskenen bij Uitgeverij Van Wijnen in Franeker!
|
| |
