| |
 |
13 desember om 10:56 |
| |
Gelukkig hebben we de foto’s nog…
Gisteravond, een kwartier na de voorstelling ‘Zo’n toon’, de theatervoorstelling die een hommage aan Toon Hermans moet zijn, staat zoon Maurice vaderziel alleen in de foyer van de Sneker schouwburg. Een bijna aandoenlijk tafereel, eigenlijk heel erg triest. Ook ik voelde geen enkele aandrang om de corpulente kortademige man vriendelijke toe te knikken laat staan een gesprekje met hem aan te knopen.
Ik zou werkelijk niet weten wat ik tegen Hermans jr. zou moeten zeggen. In de pauze van de voorstelling had ik zelfs even de neiging om maar naar huis toe te gaan. Zeldzaam oubollig heb ik dan na het eerste gedeelte van de voorstelling zitten te zien. Flauwe sketches uit het leven van de grootste clown die Nederland ooit heeft gekend, hier en daar nog opgeleukt met liedjes van de grootmeester, gezongen door Ellen Evers en Esmée Dekker.
Na de welkome pauze is de voorstelling iets dragelijker, als het over de dood van Rietje, de vrouw van Toon Hermans, gaat. Dan worden ook een aantal gevoelige liedjes van Toon door de beide zangeressen gezongen. Het is echter te mager om de voorstelling dan nog te redden.
Het enige wat uit deze voorstelling blijft hangen, zijn de prachtige foto’s uit het album van de familie Hermans. Inderdaad 'gelukkig hebben we de foto’s nog'.
Volgend jaar is het 100 jaar geleden dat Toon Hermans geboren werd, misschien een idee om een mooi fotoboek van de maestro samen te stellen. Materiaal genoeg, hebben we gisteravond gezien. Misschien kunnen we de voorstelling dan rap vergeten. |
| |
