| |
 |
29 augustus om 18:08 |
| |
Even was der nňch de twifel, wel ňf gyn dachboek bijhouwe in Portugal. De avend foar fertrek kreech ik un mailtsje fan R. met ut dringende fersoek om ut nyt te doën. R., werkt bij de plisy en is ferslaafd. Hij kan gyn dach sonder myn weblog! R. syn fersoek gaf de deurslach: nyt skriëve, R. ferplicht oukicke late. Un dach na myn thúskomst meelde R. as earste: “ Alle dagen jouw dagboek te moeten lezen is erg, maar dat digitale gelul van jou meer dan een week te moeten missen is nog erger. Schrijf Henk! Schrijf kerel, voordat ik kapot ga.”
Nau haré R. en al dy andere lezers, dęr gaan we dan wear. Inmiddels is ut maandachmiddach en nňch altyd hew ik last fan un ferbrande búk, nyt feroarsaakt deur de bosbrannen mar deur de Portugese son. Ut skouder doët my ňk sear. Fan ut trekken fan de loadsware koffer, over hobbelstientsjes fan ut inmęns groate parkearplak bij Schiphol. Kuleare, wat un ellende, midden in de nacht om je eigen auto soeke mutte, dy’t je un week earder ‘ergens’ delsetten hewwe. Ik weet nyt eens wat foar kenteken ik hew. Na un halfuur hat ik ut swartgroëne Opelkring teruch fonnen. Toen nňch un stuk ňf tich kear un rotonde in ut rond ride, foardat ik op de A9 richting Sneek was. Se sęge dat je fekaansy binnen un dach wear fergeten binne, ik was ut gefoël binnen un uur al kwyt. Op ut seare skouder en de ferbrande roaie búk na.
Prachtege męnsen teugenkommen in Cascais. Piet B., oud-proffoetballer fan Heerenveen befoarbeld. Piet is un echtenéén. Op Schiphol stonnen syn frou en dochter op de 'cat-walk', richting ‘gate’. Piet ňk. Toen syn family al bijna bij ut fliechtúch was, ston Piet nňch in de hal, hat ie nyt in de gaten dat syn lopende baan stilston. “Wat lope jum snel”, was ut enege wat ie teugen syn frou sei. Op syn fekaansy-adres ging Piet un dach met frou en dochter op ekskursy. Om fier uur kwamen moeke en dochter allienech wear teruch bij ut “hotel-swembad. “ Ik bin Piet kwyt ”, sei frou B. Om ses uur arrivearde Piet. “ Ik was ferdwaald ”. De folgende mňrren ston Piet an de rane fan ut swembad. Hij ston al klaar om te dúken, toen riep syn dochter “ pa wat doe je nu?” Ston Piet in syn onderbroekje. “Oeps fergeten myn swembroek an te doën!” Bin benijd ňf Piet fandaach wear feilech in Heerenveen ankommen is!
Wat ik ut moaiste fan Portugal fyn? De męnsen! Hearleke lui, teminsten dy’t ik teugen kommen bin. Fryndelek en heel gastfrij, al spreke se allienech Portugees. Gelyk hewwe se trouwens, je binne in Portugal ňf je binne ut nyt.
Ut eten kon ňk wel minder. Echte soetbekken binne ut dęr. De gefulde koeken fan bakker Boers waren lekker en De Haan syn oranjekoek is ňk nyt mislek, krekt as ut hazelnoatgebak fan de Korenbloem, mar de Portugese bakkers kanne der ňk wat fan. En dan de temperatuur, alle dagen tussen de 25 en 30 graden. Jottem! Fado’s? De kamermeiskes, dy’t de będen opmake, de kleedsjes op de balkons útkloppe doën ut folgens mij noait sonder begeleiding fan dy mankelike muzyk. Prachtech!
Hoofdstad Lissabon, met as absolute hoogtepunt de brug over de Taag, is un weareldstad. Nyt allienech figuurlek, mar ňk letterlek.
Ik kan my wel foarstelle dat dy metershoge betonnen Jezus dęr un oogje in ut seil houwe wil. Dy stad brúst, dy metropoal leeft al salle al dy arme sloebers bij de ingangen fan de kerken der anders over denke. Un stad, un laan om nňch us teruch te kommen!
Wat ik mist hew? Sneek natuerlek! Saterdachmňrren om halfier op będ en om elf uur al wear foetballe met de mannen fan O.N.S. Op ut Thomas van der Laan-toernoai, dat is ut ultime thúskommen, f’ral at je de klubnaam Black-Boys útspreke hoare as ‘Blak-Boys’. Bij ut nasitten op ut terras in de Marktstraat ( Swinging Sneek! ), besefte ik dat fekaansy moai is. Mar ut aldermoaiste is ut thúskommen!
|
| |
