| |
 |
9 september om 16:38 |
| |
Su'n earste folledege werkweek na un lange somerfekaansy mut ut altyd wear even wenne. Ut groate ferskil tussen fekaansy en werk is dat je nyt baas binne over tiid. Ik wurd mňrrens in elk gefal om 08.30 uur foar un hňk fol groate kyndes ferwacht. En at je fergadering hewwe, dan is ut wel su handech dat ideréén op un bepaalde tiid anwezech is. Faste tiden dus. Ik weet na al dy jaren nyt mear anders. Ut ritme fan de tiid. Toen ik fanmiddach in de spiegel fan de gang sach wist ik ut seker: de tiid falt nyt allienech fan de klňk ou te lezen!
Ik bin fanmiddach druk bezech weest met ut skrieven fan myn resęnsy over 'It Poadiumbeest', fan Bouke van der Hem. Ut boek gaat eigenleks ňk over tiid. Leve in de sirkelgang fan de tiid, dat is de roaie draad fan dizze kňrte roman. De bedoëling is dat ik dit weekend de resęnsy klaar hew.
Uteraard mňrren wear foetballe en foetballe. Aktyf teugen CAB út Bňlsert en passyf op de tribune, Heerenveen-Heracles. Ok in de weekends hew ik un strak ritme. Saai? Och...soms!
|
| |
