| |
 |
11 september om 17:45 |
| |
L., is un kennis fan mij. Hij het un apart gefoël foar humor, ik mach der wel over. Syn frou is ňk un búkspreker. M., weet presys hoe’t se met de humoristise útspraken fan L. omgaan mut. Un moai foarbeeldsje fan L. syn hilaritas hoarde ik fandaach. L. en syn frou sitte in de auto, op de achterbank ride twee kollega’s fan L. met. Op un gegeven moment, un endsje búten Ysbrechtum, siet L. allemaal skapen in ut laan lopen. Tussen neus en lippen deur seit L. teugen de frou “ Must us kike M., dęr lope allemaal herten!” M. reageart lakonyk en antwoardt “ Nee hoar L., dęr bist goëd mis met, dat binne nyt herten, dat binne sebra’s!” Węrop L. seit “ oh binne dat sebra’s? Nau je, wat un soad nyt?! ” “Ja, sufeul hew ik hier ňk nňch noait sien!”
De twee kollega’s fan L. sitte rechtferkeard om in de auto, met stomheid slagen en wete ut seker, L. deugt nyt en an syn frou sit ňk un steekje lňs. Ik weet wel beter!
Bist mis met, ut binne zebra's...
Fandaach de resęnsy fan ‘It Poadiumbeest ’ oukregen. Beide Friese dachbladen útspitten en ňk ut nieuwste nummer fan de Moanne lezen. De bijdrage fan Pieter de Groot over Jan Pieter Janzen ( 1945-2005 ) maakte ut meeste indruk op mij. Trouwens het I.M.-stuk dat Sjoerd Bottema na ut feulste froech overlijden fan Jan Pieter skreven het, fon ik ňk indrukwekkend. Met name ut slňt, met de ( sitearde ) regels ‘Wat blijft komt nooit terug. Syn stim, syn eachopslach, syn smaaklik laitsjen: ‘Ik hoor dit nu, / ik zie dat nog. / Het blijft bij me en/ ik kan het niet vasthouden’.
|
| |
