 |
|
|
|
 |
|
|
|
| |
 |
22 júny om 18:24 |
| |
Niklas
In april had ik een groot interview met de voetballer Niklas Tarvajärvi. Boven het artikel had ik de volgende titel geplaatst:'De zon begint weer te schijnen voor Niklas Tarvajärvi'
Vandaag kreeg ik het onderstaande persbericht binnen:
"Per ingang van 1 juli 2017 zal Niklas Tarvajärvi als trainer toegevoegd worden aan de jeugdopleiding van SC Heerenveen. De Finse spits (34) heeft net zijn Master gehaald in sportsmanagement en kan direct aan de slag bij de club waar hij vroeger speelde en als vrijwilliger al in de jeugdopleiding actief was. Hij begint als assistent van O19-trainer Paul Raveneau."
Van harte Niklas!
En het interview van toen? Lees maar:
De zon begint weer te schijnen voor Niklas Tarvajärvi
Midden in het centrum van Heerenveen wonen Niklas Tarvajärvi (34) en Janna Brouwers in een prachtig appartement samen met hun kinderen Maliek en Niilo. Niklas is oud-profvoetballer van o.a. SC Heerenveen en Janna is model. In de zomer van 2005 kwam de Finse voetballer naar het Friese Haagje om er zijn geluk te beproeven. Twee seizoenen draagt de sympathieke Fin het Pompeblędshirt om de gespierde schouders.
In totaal komt hij tot 30 duels voor de SC Heerenveen waarin hij viermaal scoort. In het seizoen 2007/2008 wordt Tarvajärvi verhuurd aan De Graafschap en in de zomer van 2007 wordt zijn contract verlengd tot 2011. Vervolgens speelt hij nog bij Vitesse, Neuchâtel Xamax FC in Zwitserland, bij Karlsruher SC in de Tweede Bundesliga, TPS Turku om bij Go Ahead Eagles in 2012 zijn profcarričre te beëindigen.
De combinatie tussen een maatschappelijke carričre en het ontbreken van perspectief in het betaalde voetbalwereldje doen Niklas besluiten zicht te richten op topamateurvoetbal bij vv Staphorst. Het wordt geen gelukkige combinatie, Niklas belandt in het beruchte zwarte gat waarin zoveel andere topsporters hem al voor gingen. Gelukkig begint langzaam de zon weer in zijn leven te schijnen en treffen we een opgewekte Tarvajärvi aan, die openhartig met GrootHeerenveen praten wil over o.a. die inktzwarte periode.
Ons gesprek kabbelt ruim twintig minuten voort over Niklas zijn carričre en alles wijst er op dat het een zoveelste cliché -voetbalinterview zal worden, tot we de Finse ex-prof vragen hoe hij terugziet op zijn overgang van broodvoetballer naar het amateurvoetbal. Dan kijkt de blondgelokte Scandinaviër met zijn heldere blauwe ogen secondelang voor zich uit. Je ziet hem denken ‘moet ik dit verhaal nu wel of niet vertellen’. Hij besluit voor de eerste optie.
Wie ben ik?
“Dat ik mij bij Staphorst had aangemeld had, was het gewoon niet. Ik kon toen het leven van het profvoetbal nog niet echt loslaten. Ik miste het prof zijn, het leven wat er bij hoorde. Ik had veel moeite met het slechts drie keer trainen op een avond, naar Staphorst te rijden, in de kantine blijven hangen, een biertje drinken. Die manier van leven zat helemaal niet in mij, het paste niet in mijn systeem. Ik had er ‘soeperveel’ moeite mee. Ik was gewoon niet blij, ik ben een echte voetballiefhebber, ik houd van trainen. Maar ik stapte al met een lang gezicht in de auto om naar Staphorst toe te rijden, dat was natuurlijk niet goed. Ik ben er te lang mee door gegaan.”
“Als profvoetballer draaide alles om mij. Toen die carričre voorbij was belandde ik in het zwarte gat, als je dat zo wilt noemen. Ik had nog heel lang het idee dat ik zou spelen. ’s Ochtends lekker naar de club gaan, keihard trainen, lunchen en nog weer trainen, dan was de dag weer voorbij. Daar putte ik mijn energie uit. Maar het was voorbij. ‘Wie ben ik?’, dat was het grootste ding waar ik mee bezig was. ‘Wat kun je nu eigenlijk Niklas?’ en ‘wat is mijn sterkte’,die vragen hielden mij constant bezig.
Er waren heus wel mensen die anders naar mij zagen als de profvoetballer, die mij waardeerden zoals ik als mens was. Alleen ik zag toen niet dat heel veel mensen bereid waren om mij te helpen. Inderdaad, het ‘zwarte gat moment’, zo mag je het noemen.”
Eerder al toen hij bij Go Ahead speelde en voor de tweede keer zijn achillespees afscheurde beleefde Niklas een inktzwart moment. Hij weet het zich nog goed te herinneren. “Ik was aan het revalideren in Heerenveen en reed steeds op en neer vanuit Deventer. Ik heb toen na zo’n training mijn auto op een parkeerplek neergezet. Mijn hoofd voelde leeg, heel gek allemaal. Ik zette mijn telefoon uit en bleef urenlang roerloos in mijn auto zitten. Ik wist niet wat ik met mijn leven moest doen. Ik was heel eenzaam. Dat was misschien wel het dieptepunt in mijn leven. Uiteindelijk heb ik de telefoon weer aangezet en ben in alle rust naar Deventer gereden.”
Na deze woorden zwijgen we een moment. Het kost Niklas zichtbaar moeite om over deze periode te praten. Toch gaat hij verder met vertellen.
“Na Go Ahead heb ik nog drie jaar lang als prof geleefd en op 4 januari 2015 nog mijn laatste goal als "prof" tegen Feyenoord gescoord in het shirt van FC Emmen waar ik wou gaan spelen. Door KNVB-regeltjes werd ik niet speelgerechtigd voor Emmen. Ik ben ook nog in Thailand en Indonesië geweest maar dat was het ook niet helemaal. En om daar met je gezin naar toe te gaan zagen we ook niet zitten. Daarna heb ik na lan nadenken besloten om te stoppen met het profvoetbal.”
Studie aan het Johan Cruyff Institute
“Ik besef mij nu goed dat ik helemaal niet zo aardig was, thuis niet. Voor Janna en de kinderen niet. Alles draaide alleen maar om mij, die gedachten. Niks was meer leuk. Ik wist niet welke kant ik op moest. Sinds kort ben ik ben veel meer gaan praten, mijn gevoelens delen met Janna, die ik al tien jaar kende. Eigenlijk leefden we jaren langs elkaar, dat zie ik nu pas in. Nadat het voetballen op profniveau voorbij was, had ik ook geen sociaal leven meer. Achteraf denk ik wel, dat het toch goed geweest is dat ik naast het voetballen een studie had opgepakt, iets wat mijn interesse had. Echter als er niemand is die zoiets tegen mij zegt, ga ik het ook niet doen. Mijn vader heeft mij wel geholpen om het geld dat ik met voetballen verdiende goed te investeren, maar hij zat mij niet achter de broek om naast het voetballen nog iets te gaan doen. Nu weet ik dat het gewoon goed is om na te denken over wat je gaat doen na het voetballen.
Ik studeer nu twee dagen per week ‘Master in Sportmanagement’ aan het Johan Cruyff Institute in Amsterdam. Ik ben vorig jaar juni met die studie begonnen en het gaat heel goed. Het is een hele praktische opleiding, ik vind het heel interessant. Door die studie krijg ik meer inzicht, zie nu de andere kant van het voetballen. Veel meer profvoetballers zouden zo’n opleiding moeten doen. Ik ben nu heel erg blij en tevreden met wat ik doe. Ik zie weer mogelijkheden in het leven, ik heb het verleden los kunnen laten. Er is veel meer dan voetballen in het leven.”
Samen met een oud-teamgenoot Bart de Groot uit Emmen runt Niklas Tarvajärvie, die al in het bezit is van het diploma Oefenmeester 2, een voetbalschool bij vv Gorredijk. Ze doen dat onder de naam TarvaPro. Het duo geeft daar 12 zondagen trainingen aan de jeugd van zeven tot 13 jaar, waar Niklas zijn eigen twee kinderen ook mee naar toe neemt. Niklas geeft aan dat hij er erg veel plezier aan beleefd. De trainingen worden verdeeld in verschillende thema’s. Voor meer info kijk op www.tarvapro.nl
Nog altijd bewaart Niklas een goed gevoel aan de periode dat hij bij SC Heerenveen voetbalde, elke thuiswedstrijd probeert hij aanwezig te zijn. Hij hoopt er zelf op nog iets voor zijn oude club te doen en hij koestert de contacten bij zijn oud-werkgever. Niklas ziet duidelijk dat SC Heerenveen weer aan het groeien is met de komst van de nieuwe leiding. Zelf zou hij dolgraag iets betekenen voor profvoetballers van nu. Hij heeft al leerzame en inspirerende gesprekken met de technische en commerciële mensen van de club gehad.
“Ik heb veel problemen gehad om mijn zorgen en gevoelens te kunnen delen. Ik dacht altijd dat ik sterk en slim genoeg was om alles op te lossen. Nu achteraf besef ik pas hoe lekker het is om met mensen die je vertrouwd en die je respecteren te praten. Het lucht enorm op en ik leer van dergelijke gesprekken. Ik wil echt wat gaan betekenen voor het voetbal hier in Heerenveen en omgeving. Voetbal is mijn passie en ik heb heel veel ervaring, die ik graag wil delen. Ik heb ook dingen geleerd hoe het buiten het veld gaat, dat wil ik eigenlijk gaan gebruiken bij SC Heerenveen. Ik zou het misschien nog wat beter moeten duiden, vertellen wat ik goed kan. Dat is nu misschien nog wat mijn zwakte, maar het gaat me lukken om mijn kwaliteiten duidelijk te maken.
Natuurlijk komen de leidinggevenden niet bij mij, zo werkt dat niet. Ik zal het zelf moeten doen. Ik merk nu dat ik het prachtig vind om met de jeugd te werken en ook het promoten van de club lijkt mij geweldig. Ik hoop op die manier iets voor SC Heerenveen te gaan betekenen. Ik heb het nu gelukkig heel goed thuis, met Janna en de kinderen, dat is een basis waarop ik verder kan bouwen. Te vaak en te lang heb ik gedacht dat het leven ‘more is more’’ is om er nu achter te komen dat het niet zo is. Ik wil genieten van de kleine dingen in het leven.”
GrootHeerenveen, april 2017
|
| |
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
