| |
 |
6 november om 19:40 |
| |
Luiters
Idiolekt, niks mear en niks minder was ut. “Met de term idiolect wordt het taalgebruik van één individu aangeduid, iemands persoonlijke en persoonlijk-getinte taalgebruik, dat hem onderscheidt van andere gebruikers van dezelfde taal”, lees ik op Wikepedia. No dat klopt wel aardech, dy omskriëving.
Ut kleine meiske, jaar ňf acht wurdde deur har mem om boadskap stuurd naar de bakker. “Do moatst even tsien fan dy luiters foar mij helje!” Mear hie mem net seid en se docht dat ut su wel dúdelek was.
Toen ut meiske foar de toanbank in de lekker rúkende bakkerswinkel ston sei se dan ok lúd en dúdelek: “Ik moat 10 Luiters foar ús mem hawwe…!”
De bakkerinne begreep der gyn jota fan. Ut meiske moest ut mar even anwize in de fitrine, dan sú ut wel dúdelek wurde.
Toen se de lekkernij anwees wist de bakkerinne ut: “Moats mar tsjin jim mem sizze dat dy Luiters fan Banketstaafjes hite!”
Uteraard op syn Hollaans, want ‘Banketstaafkes’ is hast like plat as Luiters nou?!
|
| |
