| |
 |
15 november om 12:18 |
| |
Eeltsje Hettinga is de eerste Dichter fan Fryslân
Sneek- Eeltsje Hettinga is verkozen tot de allereerste Dichter fan Fryslân. De benoeming is voor twee jaar. Hij won de verkiezing met het gedicht ‘Under de steden’. Gedeputeerde Sietske Poepjes benoemt de Dichter fan Fryslân op 24 november 2017 in de Herman Gorterkerk te Balk.
Als Dichter fan Fryslân treedt Hettinga de komende twee jaar op als poëtisch ambassadeur. Hij schrijft per jaar zes tot tien gedichten, liefst geďnspireerd door opvallende en actuele gebeurtenissen in de provincie. De Dichter fan Fryslân krijgt hiervoor een vaste vergoeding van € 2.500,- per jaar en € 250,- voor elk gedicht. De jury bestaat uit Obe Alkema, Peter van Lier en Tamara Schoppert.
Eeltsje Hettinga
Eeltsje Hettinga (1955) is schrijver, dichter en journalist. Hij publiceerde vijf poëziebundels. Zijn debuut ‘Akten fan Winter’ (1998) werd bekroond met de driejaarlijkse Fedde Schurerprijs van de provincie Fryslân. Voor zijn poëzie kreeg hij vier keer de Rely Jorritsmaprijs. Zijn bundel ‘Ikader’ werd genomineerd voor de Gysbert Japicxprijs 2013. Samen met videokunstenaar Lotte Middendorp maakte Hettinga het poëzieproject ‘Het Font’ dat in 2016 te zien was in Museum Belvédčre en het Fries Museum.
Het project ‘Dichter van Fryslân’ is een initiatief van de provincie Fryslân en wordt uitgevoerd door de Afűk. Met de benoeming van de Dichter van Fryslân wil de provincie bij een breder publiek meer aandacht vragen voor de kunstvorm poëzie.
Under de steden
Fannacht ferve in snijen alle klokken wyt.
Kaaien en fabriken, pleinen en skippen,
alles lei te sliepen.
Dęr’t ik omdangele, heal yn mysels ferrűn,
seach ik yn blau lantearneljocht
in heit, in broer en
it jachtsjen fan har skaden,
swart as de hynsters dy’t har ienris
troch liet en lichem draafden.
Ticht leine alle fivers en gręften
űnder de winterhimel, in sark.
Njonken de Blokhúspoart stie ik as in muorre.
By de sonoare klanken fan in lege saks
blafte in hűn in kâlde űnręst.
Fierderop kaam in skip fan syn kaaien los,
briek mei geweld
troch it kreakjende iis,
ferswevend űnder nacht syn steden.
Ik seach de skaden fan in heit, in broer,
in ferdwinen yn in hielal, sűnder tekens.
Fan alle wei en wegen bin ik
de ferlitten stęd, mei wenten en winkels en
in gerjochtsgebou, sűnder finsters.
Njonken de Blokhúspoart stie ik as in muorre.
|
| |
