| |
 |
1 júny om 22:37 |
| |
Kollums foar de Omrop
Gister de earste kollum as faste ( mar wat is fast foar un frij man?) kollumnist foar Omrop Fryslân foarlezen. Su nou en dan sal ik un kollum hier plaatste.
Dizze was op fersoek fan enkele minsen dy't reagearden.
Bysòndere Bram
Faste prik. Op woënsdachs had ik altyd pleinwacht, toen ik nòch op’e Praktykskoal werkte. Dat is ondertussen hast al wear tien jaar leden. In myn kòp is ut gewoan as de dach fan gister. At ik pleinwacht had, liep it simpelwech altyd fan ’e ene kan naar de andere kant. Ik ferdwaalde noait, hoe simpel kan’t weze.
Ut moaiste fan pleinwacht fon ik altyd at der kyndes met my opliepen fan de ene kant naar de andere kant fan ut plein. Kyndes dy’t graach hun ferhaal kwyt wilden. Bysòndere ferhalen hoarde ik dan, fan de meast úteenlopende types dy’t bij oans op skoal gingen. Faak swetsferhalen, mar su’k sei ok hele aparte ferhalen.
Bram, ik brúk nyt syn echte naam, was un aparte kwibus dy’t mij op un woënsdachmòrren fertelde dat se thús un werkster hadden. Ik sach um even út myn oochhoeken an en sei allienech mar fan ‘oh’ Met un fraachtteken. Want ik wist hast wel seker dat der bij Bram en dy thús gyn geld was foar un werkster en su’n groat hús hadden se nou ok nyt.
‘Menear looft mij seker nyt hè’, sei Bram na myn fraachteken ‘oh?’ Ik ging der nyt op in, mar nòch foardat we ut an ut eind fan ut plein waren froech ik um wel hoe’t de werkster hite. ‘Dat weet ik nyt hoar’, was Bram syn kòrte antwoard. ‘Dat weestou nyt? Dat fyn ik núver, dou weest tòch wel hoe’t jum werkster hyt?’ Nou, Bram dy wist ut nyt, mar hij beloofde mij ut an de frou te fragen.
Un week later, úteraard wear op woënsdach, kwam Bram rap naast mij lopen. ‘Ha menear, menear weet nòch wel over dy werkster fan foarege week nou?’ ‘Jaseker Bram, dou sú’st even frage hoe’t se hite nou?’ Met syn twinkelende oogjes sach Bram mij an, hij wist ut antwoard op myn fraach. En dat was foar hem al heel bysònder, antwoard wete op un fraach fan un learaar.
‘Se hyt Maatschappelijke werkster! En se komt alle dagen menear. Echt alle dagen!’ Ik sei teugen Bram dat ut prachtech was en dat hij f’ral de groëten doën moest an de werkster. At se yts over skoal en su wete moest, dan kon se mij altyd belle!’
Dyselde Bram ging later dat jaar ok met op kamp. Dry dagen en dry nachten naar Flylaan. In un kampearboerderij. Wat un aventuur. Bram sach der wel enòrm teugen op. Feul mear learlingen trouwens. Ut gròs ging hast noait op fakaansy, hoochút us un nachtje útfanhús. Bram syn moeke fon ut ok wel spannnend, miskyn nòch wel spannender as har seun.
Bram had allemaal instruksy’s fan moeke metkregen. Elke avend even belle, un kaartsje naar syn beppe stúren en gaan su mar deur. Nòch bêst moeilek om dat allemaal te onthouwen.
Ut ging trouwens geweldech met Bram, hij hat gyn last fan onwennechheid en paste um wonderwel goëd an tidens dizze dagen kamp. Allienech op’e derde mòrren moest ik um even apart nimme. Ik fon dat hij nòch al ryklek sjips, paprika, at. En òf ut dêrdeur nou kwam, mar hij had un behoarlek dikke búk.
‘Dou siëst der goëd út kearel, must nyt dikker wurde.’ Hij sach mij met un paar groate brúne ogen an en alles was te siën dat hij self fon dat y nyt te dik was.
‘Wat sit der tòch allemaal onder dyn treningsbroek’, wú ik wete. Toen liet hij mij 3 onderbroeken siën. Dry degeleke HEMA-onderbroeken dy’t Bram over mekaar heen antrokken had.
‘Ik hew mamme beloofd om elke dach un skoane onderbroek an te trekken!’
Inenen begreep ik Bram: ‘Je gaan tòch nyt in je bloate kont staan in un slaapkamer met stapelbêden, dêr’t allemaal andere jonges bij binne?’
En dêrom hat Bram de onderboeken over mekaar heen deen. Groat gelyk Bram! “Ik fyn skoalkamp machtech”, sei Bram ok nòch. Bram un bysòndere jonge en dat was y! Un paar jaar later na dit kamp stapte Bram út ut leven. De maatskappij begreep um nyt en Bram de minsen nyt.
|
| |
