| |
 |
30 november om 20:01 |
| |
Voor mijn Haagse dicht- en voetbalvriend Daan de Ligt...
‘In het najaar van 2014 kreeg Daan de Ligt te horen dat hij lijdt aan een ongeneeslijke vorm van kanker. De bundel ‘ Voldaan ’ zal waarschijnlijk zijn laatste bundel zijn. Het zijn de twee slotregels op de achterflap van de zojuist verschenen bundel van mijn Haagse ( internet-) vriend Daan de Ligt ( 1953 ). We zijn leeftijdsgenoten met dezelfde passie, schrijven en voetbal. Daan schrijft niet voor een breed publiek, zijn werk wordt gelezen door honderden liefhebbers van het light verse. Ook daar hebben wij overeenkomsten , Daan in Den Haag, ik in Sneek. Wij schrijven elkaar regelmatig mails, soms in ons eigen dialect, soms in de eerste rijkstaal. Wij begrijpen elkaar. Daarom doet het ook zeer om te lezen dat Daan ongeneeslijk ziek is. Net als ik gebruikt Daan de humor soms als façade, verzen met een knipoog. Verdomme Daan ik weet het wel:
de leus ‘ wie schrijft, die blijft ’
geeft hoop op overleven
toch is ook een poëet
ten dode opgeschreven
Maar waarom nu al? Waarom gaan de goeien altijd eerst? Ik heb vorig jaar om deze tijd even bij de poort mogen zien, maar het trok mij nog niet om te verkassen. Ik wil graag 114 jaar worden. Ik weet het bijna wel zeker, jij ook! Wat een prachtige bundel met fraaie titel laat je ons na. Jeetjemeneetje, 65 verzen om van te smullen, om te lachen zo goed in alle eenvoud. Niet ergens vanuit een ivoren toren geschreven, nee baf recht uit het hart. Er staat wat er staat voor wie dat wil, maar ook tussen de regels is zoveel te genieten:
Manager
ik was verbaasd, maar liet het hem niet merken
onwennig staken handen uit de mouwen
zijn blik verried gebrek aan zelfvertrouwen
vandaag heb ik een manager zien werken
cynisme kon ik tot een grijns beperken
de stropdas los, Armani-pak vol vouwen
verbeten bezig om iets zwaars te sjouwen
ik bracht hem koffie om wat aan te sterken
ik rook zijn zweet, zag opgezwollen aderen
en hevig trillen van zijn lip en hand
de werkvloer bleek niet echt Luilekkerland
de wanhoop zag ik in zijn ogen naderen
door medelijden werd ik overmand
ach jongen, sprak ik, ga maar weer vergaderen
Heb je dit magistrale vers voor mij geschreven Daan? Die managers zitten werkelijk overal, een plaag voor mannen zoals jij en ik:
Negenenvijftig
ik schenk u, op de valreep, een verklaring
u wordt van hevig lijden deelgenoot
nog even slechts, dan wacht een wisse dood
of op zijn minst een bijna-doodervaring
Een rijke bundel wil ik ‘ Voldaan ’ zondermeer noemen, ik hoop dat het jou gegeven is om in blessuretijd nog een aantal verzen te schrijven. Het maakt het leven hier in het noorden zo aangenaam. Lekker slapen gaan met een gedicht van Daan de Ligt, dat maakt een dag pas voldaan! |
| |
